Η αλήθεια είναι ότι δεν μιλάμε αρκετά για θέματα ισότητας των δύο φύλων στην Ελλάδα. Και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα σε όλες τις κατατάξεις πανευρωπαϊκά.
Ως κοινωνία αντιμετωπίζουμε την ανισότητα που υπάρχει στην σημερινή κοινωνία ως ένα πρόβλημα του παρελθόντος, τις σημερινές διαστάσεις του οποίου προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω από το χαλί. Ακόμη χειρότερα υπάρχει μια ρητορική τα τελευταία χρόνια που διατείνεται πως δεν υπάρχει και τόσο μεγάλη ανισότητα όση προσπαθούν να μας πείσουν. Τα νούμερα βέβαια λένε πάντα την αλήθεια. Και η Ελλάδα, σταθερά, είναι πάντοτε στην τελευταία θέση του Ευρωπαϊκού Δείκτη για την Ισότητα των δυο φύλων. Και αυτό είναι γεγονός. Ως κοινωνία αντιμετωπίζουμε την ανισότητα που υπάρχει στην σημερινή κοινωνία ως ένα πρόβλημα του παρελθόντος, τις σημερινές διαστάσεις του οποίου προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω από το χαλί. Ακόμη χειρότερα υπάρχει μια ρητορική τα τελευταία χρόνια που διατείνεται πως δεν υπάρχει και τόσο μεγάλη ανισότητα όση προσπαθούν να μας πείσουν. Τα νούμερα βέβαια λένε πάντα την αλήθεια. Και η Ελλάδα, σταθερά, είναι πάντοτε στην τελευταία θέση του Ευρωπαϊκού Δείκτη για την Ισότητα των δυο φύλων. Και αυτό είναι γεγονός.
Ο μέσος όρος βαθμολογίας μας σε θέματα ισότητας των δύο φύλων είναι για την ακρίβεια στο 51,2/100, με τον αντίστοιχο Ευρωπαϊκό μέσο όρο να βρίσκεται στο 67,4/100.
Τι σημαίνει όμως πρακτικά αυτό το νούμερο; Σε κάθε κοινωνική και επαγγελματική πτυχή της ζωής των γυναικών στην Ελλάδα σημαίνει και κάτι διαφορετικό.
Θα ήθελα όμως πιο συγκεκριμένα να μιλήσουμε και να εξετάσουμε το θέμα της εκπροσώπησης των γυναικών σε θέσεις κλειδιά, σε θέσεις ευθύνης, στις επιχειρήσεις.
Σαφώς υπάρχουν εταιρείες όπως η Vodafone, όπου η εκπροσώπηση των γυναικών στο ΔΣ ανέρχεται στο 60%. Ο μέσος όρος ωστόσο ως προς την εκπροσώπηση των γυναικών στα ΔΣ μεγάλων εταιρειών είναι μόλις στο 10.2%. Σε κάθε δέκα άτομα με θέση ευθύνης μόλις η μια είναι γυναίκα.
Ακόμη, ένα συγκλονιστικό 89% έχει παρατηρήσει πολλές φορές περιστατικά έμφυλης διάκρισης στον εργασιακό χώρο ενώ το 67% έχει βιώσει κάποιο τέτοιο περιστατικό. Ποια μπορεί να είναι αυτά τα περιστατικά;
Για παράδειγμα το γεγονός ότι 4 στις 10 γυναίκες ερωτώνται για την οικογενειακή τους κατάσταση κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων για δουλειά! Η ιδέα πίσω από αυτή την ερώτηση είναι ότι μια γυναίκα που γίνεται μητέρα έχει ως μοναδική προτεραιότητα το παιδί της και θέλει να αφοσιωθεί εξολοκλήρου στην ανατροφή του. Κάτι με το οποίο διαφωνεί το συντριπτικό 92% των ερωτηθέντων γυναικών της έρευνας. Το ότι ξεκινάμε ως γυναίκες την οικογένεια μας δεν σημαίνει ότι παύουμε να είμαστε επαγγελματίες, επιχειρηματίες ή ικανές να φέρουμε εις πέρας την εργασία μας. Απλώς σημαίνει πως πρέπει η διαχείριση του χρόνου μας να γίνει πιο αποτελεσματικά και φυσικά να έχουμε την απαραίτητη στήριξη και από τους/τις συζύγους/συντρόφους μας εάν το παιδί δεν μεγαλώνει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια.
Ένα άλλο περιστατικό είναι οι διαφορετικές αμοιβές. Το γεγονός ότι 34% των γυναικών αμείβονται χαμηλότερα από τους αντίστοιχους άνδρες συναδέλφους για την ίδια δουλειά και τα ίδια παραδοτέα είναι γεγονός.
Αυτά και πολλά άλλα παραδείγματα διαιωνίζουν τις προκαταλήψεις, τις ιδεοληψίες και άρα τις ανισότητες στον χώρο εργασίας. Πρέπει να μιλάμε για αυτά τα θέματα, πρέπει και οι γυναίκες αλλά και οι άντρες να γνωρίζουμε την πραγματικότητα. Μόνο εάν ξέρουμε ακριβώς που βρισκόμαστε μπορούμε να λάβουμε δραστικά μέτρα για να αλλάξουμε την κατάσταση.
Με βάση τις προτάσεις της έρευνας θα ήθελα πολύ να μείνω στην πρόταση για την θεσμοθέτηση κινήτρων για τις επιχειρήσεις που εφαρμόζουν συστηματικά και αποτελεσματικά πολιτικές ισότητας στο εσωτερικό τους. Πιστεύω πάντα στην θετική ενίσχυση και προτροπή παρά στην τιμωρία για μη συμμόρφωση. Άλλωστε έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες πάντα, εκ των έσω και με πράξεις που έχουν θετικό πρόσημο!
Ιωάννα ΦωτοπούλουΙδρύτρια της Pirate Scale